Αξιοθέατα
Το κάστρο της πόλης μας (κάστρο των γιγάντων)
Αποτελεί μέσα στην μακραίωνη ιστορία του πραγματικό στολίδι της πόλης μας και μαρτυρεί την ιστορία της στο διάβα των αιώνων. Η πρώτη παρουσία του τοποθετείται περί το 1300 π.χ με την κάθοδο των πρώτων πελασγικών φύλων στην Πελοπόννησο.Το γεγονός αυτό το μαρτυρούν τα απομεινάρια του κυκλώπειου τείχους που σώζονται στην νοτιοανατολική πλευρά του κάστρου.
(φωτο)
Η οχύρωση του κάστρου συνεχίστηκε τα επόμενα χρόνια που η πόλη μας αποτελούσε τμήμα του βασιλείου του σοφού Νέστορα που υπήρξε ιθύνων νούς του Τρωϊκού πολέμου. Η φυσική του θέση αποτέλεσε πυλώνα ασφάλειας για τους κατοίκους από τις πειρατικές και βαρβαρικές επιδρομές. Ο πύργος στο ανατολικό μέρος φέρει την ονομασία "Πύργος του Ιουστινιανού" και κατασκευάστηκε την περίοδο της φραγκοκρατίας (13ος έως 15ος αιώνας).(φωτό)
Ο επισκέπτης εκτός από την πανωραμική θέα της πόλης μπορεί να θαυμάσει στο κάστρο το μικρό κανόνι που βρίσκεται στον εξώστη , το μικρό πέτρινο θεατράκι στο οποίο έχουν πραγματοποιηθεί πολυάριθμες θεατρικές παραστάσεις και την τάπια ένα άνοιγμα μέσα στο βράχο .
Φωτογραφικό υλικό
Η Ανω πόλη
Αποτελεί από πλευράς ιστορίας , αλλά και φυσικής ομορφιάς το φιλέτο της Κυπαρισσίας. Για πολλές δεκαετίες αποτελούσε την καρδιά της πόλης , καθότι η σημερινή κάτω πόλη δεν είχε ακόμα σχηματιστεί και αποτελούσε έναν μικρό οικισμό , όπου κάποιος συναντούσε κυρίως πρόχειρες καλύβες ψαράδων. Οπότε θα μπορούσαμε να πούμε ότι όλη η ιστορία της Κυπαρισσίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την Άνω πόλη. Μέσα από τα καλντερίμια της - που κομμάτια τους υπάρχουν ακόμα και σήμερα - περνά όλο το ιστορικό παρελθόν της Κυπαρισσίας. Δύο είναι τα πιο ιστορικά σημεία της παλιάς πόλης η σταφιδόβρυση (φωτογραφία) και η παζαρόβρυση (φωτογραφία). Στην παζαρόβρυση ήταν συγκεντρωμένα όλα τα μαγαζιά και η κίνηση. Επίσης εκεί γινόταν και το περίφημο σταυροπάζαρο , που ονομάστηκε έτσι λόγω του ότι εκεί διασταυρώνονται σταυρωτά δυο καλντερίμια.Στην περίοδο της τουρκοκρατίας ο πληθυσμός της πόλης ήταν συγκεντρωμένος μέσα στο κάστρο και γύρω από αυτό. Σε αυτό το ιστορικό κομμάτι της πόλης μας μπορεί ο επισκέπτης να δει
Το κάστρο που ονομάζεται κάστρο των γιγάντων στην είσοδο του οποίου υπάρχει μια τουρκική βρύση με αραβική επιγραφή που λέει "Διαβάτη πίνε νερό και δόξαζε τον Αλλάχ"
Την ιστορική εκκλήσία της Αγίας Τριάδας
Το ηρώωο των πεσόντων αγωνιστών ανά τους αιώνες
Το ξενοδοχείο "Μορφέας" που αποτέλεσε κατά το παρελθόν χώρο στέγασης του Γυμνασίου. Σε αυτό το ξενοδοχείο φιλοξενήθηκε στις αρχές του αιώνα ο γνωστός γάλλος πολιτικός πρωθυπουργός της Γαλλίας κατά τον Α' Παγκόσμιο πόλεμο Ζώρζ Κλεμανσώ ο αποκαλούμενος και τίγρης , ο οποίος θαύμασε το υπέροχο ηλιοβασίλεμα
Το επαρχείο Τριφυλίας , στο οποίο φιλοξενήθηκε ο ποιητής Κωστής Παλαμάς για περίπου εννέα μήνες από τον αδερφό του που ήταν έπαρχος. Σήμερα εκεί στεγάζεται το λαογραφικό μουσείο.
Τα παλιά αρχοντικά που μερικά σώζονται ακόμα και θυμίζουν την παλιά αίγλη.
Μετά από πολλά χρόνια εγκατάλειψης σήμερα η Άνω πόλη έχει αποκτήσει ξανά την ταυτότητά της , καθότι και πάρα πολλά σπίτια έχουν ανακαινιστεί και πολλά καινούργια έχουν κτιστεί αλλά και μαγαζιά καφετέριες και ταβέρνες έχουν ανοίξει. Με τις άοκνες προσπάθειες των μελών του συλλόγου για την προστασία και την ανάδειξη της παλιάς πόλης διοργανώνονται την περίοδο του καλοκαιριού μια σειρά από πολιτιστικές εκδηλώσεις που δίνουν ζωντάνια σε αυτό το κομμάτι της ιστορίας μας.Παραθέτουμε φωτογραφίες που τονίζουν την ομορφιά της παλιάς πόλης.
Η Αγία Τριάδα
Είναι η ιστορικότερη και από τις παλαιότερες εκκλησίες του νομού. Βρίσκεται στην άνω πόλη και δεσπόζει υπερήφανα σε ένα ύψωμα που οδηγεί ένα από τα σωζόμενα καλντερίμμια της άνω πόλεως. Στην τοποθεσία αυτή υπήρχε αρχαίος ναός αφιερωμένος στην θεά Αθηνά- ένας από τους κίονες του ναού στηρίζουν την αγία τράπεζα. Επίσης στο πίσω μέρος του ιερού της εκκλησίας σώζονται απομεινάρια παλαιοχριστιανικού ναού που χρονολογείται περί τον 11ο αιώνα.
Η εκκλησία θεμελιώθηκε ξανά στα χρόνια της αντιβασιλείας του Όθωνα , το 1835, καθότι υπέστη ολοσχερή καταστροφή στην περίοδο της ελληνικής επανάστασης από τον Ιμπραήμ που είχε εκστρατεύσει κατά της Ελλάδας. Υπάρχει και ένας λαϊκός θρύλος που λέει ότι η εκκλησία αυτή χτίστηκε στην συγκεκριμένη τοποθεσία κατόπιν ένος ονείρου που είδε ο βοεβόδας της Κυπαρισσίας. Σύμφωνα με το όνειρο που διηγήθηκε ο ίδιος , εμφανίστηκε στον ύπνο του η Παναγία και τον συμβούλευσε ότι για να θεραπευτεί το άρρωστο παιδί του , θα πρέπει να γκρεμίσει τον στάβλο που υπήρχε σε έκείνο το σημείο και να ανεγείρει στην θέση του έναν περικαλλή ναό που να είναι αφιερωμένος στην Αγία Τριάδα. Ο βοεβόδας υπάκουσε και έχτισε τον ναό στον οποίο έκανε πολλά αφιερώματα (τάματα).
Στην εκκλήσία αυτή εκτός από την αρχιτεκτονική της , αξίζει να θαυμάσει κανείς το τέμπλο της -κατασκευή από τον αιγιώτη αγιογράφο Κωνσταντίνο Φανέλλη το 1868(φωτό) και τον επιτάφιο που αποτελεί δωρεά ενός εμπόρου Παυλίδη από την Οδησσό το 1853(φωτό). Η εκκλησία γιορτάζει την Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος (κινητή εορτή) που έχει καθιερωθεί σαν παντριφυλλιακή θρησκευτική εορτή με την λιτάνευση της εικόνας, η δε Αγία Τριάδα είναι και πολιούχος της πόλης μας.
Φωτογραφικό υλικό
Λαογραφικό Μουσείο-Παζαρόβρυση.
Αρχαιολογικός χώρος Περιστεριάς
Ο σπουδαίος Αρχαιολογικός χώρος της Περιστεριάς βρίσκεται σε ένα επιβλητικό τοπίο δίπλα στο Καλό Νερό Κυπαρισσίας, μετά το χωρίο Ράχες, τον οποίο οι αρχαιολόγοι αποκαλούν ?Μυκήνες της Δυτικής Πελοποννήσου? για τον πλούτο των ευρημάτων και το μέγεθος των κτισμάτων του, που ανάγονται στην 2η χιλιετία π.Χ..
Μέχρι σήμερα, τα κυριότερα ευρήματα της Περιστεριάς, είναι 4 θολωτοί τάφοι, τμήμα Ανακτόρου και πολλά σπίτια. Οι τάφοι της έκρυβαν στο εσωτερικό τους πολλά αντικείμενα, όπως κοσμήματα, είδη καθημερινής χρήσης κ.α. τα οποία εκτίθενται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Χώρας. Ανακαλύφθηκαν από τον Αρχαιολόγο Σπ. Μαρινάτο το 1960 και οι ανασκαφές ολοκληρώθηκαν από τον αρχαιολόγο καθηγητή Γεώργιο Κορρέ στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Σήμερα υπάρχει η άποψη ότι ο ένας εκ των τριών θόλων (ο μεγαλύτερος) μπορεί να ανήκει ακόμη στον θρυλικό Νέστορα βασιλιά της αρχαίας Πύλου! Διασώζεται σε πάρα πολύ καλή κατάσταση.
Παρουσιάζει μοναδικές ιδιότητες που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε με τους γνωστούς φυσικού Νόμους? όπως ενισχύει μόνο την ανθρώπινη φωνή και μάλιστα φιλτράρει τις υψηλές συχνότητες !!!
Δημιουργεί πολλές αρμονικές και χάνεις την αρχική πηγή του Ήχου!! Ή ακουστική εντός του χώρου είναι τέλεια και μπορεί ς να ακούσεις και τον παραμικρό ψίθυρο, όπως στο Θέατρο της Επιδαύρου!!! Παρουσιάζει όλες τις Ιδιότητες των Θόλων και σας αποκαλύπτει γιατί πάνω από τις Χριστιανικές Εκκλησίες χτίζονται θόλοι με μεγαλύτερο αυτόν της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη!!! Μην το σκέφτεστε καθόλου! Κάντε την παράκαμψη και θα αποζημιωθείτε. Μην περιμένετε κανένα πλήθος.
Ο χώρος είναι πανέμορφος. Η ζέστη του καλοκαιριού, τα ελαιόδεντρα και η ηρεμία συντελούν σε μια άκρως πανέμορφη μεσογειακή ατμόσφαιρα. Από την Δεξιά πλευρά του χώρου περνά το μονοπάτι, το οποίο οδηγεί στον Αρκαδικό ποταμό και το φαράγγι που είναι ακριβώς δίπλα σε ένα καταπράσινο και πραγματικά καταπληκτικό τοπίο που αξίζει να το επισκεφθείς. Το ωράριο λειτουργίας του Αρχαιολογικού χώρου είναι από τις 8.30 π.μ. μέχρι τις 3 μ.μ. καθημερινά εκτός Δευτέρας.
Φωτογραφικό υλικό
Αρκαδικός ποταμός-Φαράγγι Αρκαδικού ποταμού
Ο αρκαδικός ποταμός είναι ένα απείρου κάλλους ομορφιάς ποτάμι που ξεκινά από το ορεινό χωριό Σελλά και καταλήγει στον κυπαρισσιακό κόλπο, διασχίζοντας τον αρχαιολογικό χώρο της Περιστεριάς-εκεί σχηματίζεται ένα φαράγγι που προσδίδει ιδιαίτερη ομορφιά στο τοπίο.. Έχει συνολικό μήκος περίπου 20 χιλιόμετρα. Περιλαμβάνει ένα διπλότοξο γεφύρι καθώς και ένα παλαιό μονότοξο του 17ου αιώνα που λέγεται γεφύρι Χατζησουμάνη. Το γεφύρι αυτό θεμελιώθηκε και κτίστηκε από ένα τοπικό πασά ονόματι Χατζησουμάν και είναι κατασκευασμένο εξ ολοκλήρου από καφεκίτρινη πέτρα που βρίσκεται στην περιοχή. Κάθε χρόνο κατά την θερινή περίοδο διοργανώνονται ημερήσιες διαβάσεις του ποταμού με την συμμετοχή ατόμων όλων των ηλικιών με την ευθύνη τοπικών συλλόγων της περιοχής , όπως είναι ο σύλλογος Μυρέων και Αλιμακέων " Ο Αρκαδικός".
Λαογραφικό μουσείο
Το μοναστήρι της Κατσιμικάδας
Το Μοναστήρι της Παναγίας της Κατσιμικάδας (αφιερωμένο στη μνήμη της Γέννησης της Θεοτόκου) είναι ένας χώρος ειδυλλιακός, με μοναδική φυσική ομορφιά, που σε τραβάει κοντά του σαν μαγνήτης και θέλεις ν' ανεβείς για να προσκυνήσεις τη χάρη της Παναγιάς.
Tο μοναστήρι της Παναγιάς Κατσιμικάδας ανήκει στο χωριό Μουριατάδα του Δήμου Τριφυλίας χτισμένο στο βουνό Αιγάλεω ή Ψυχρό σε υψόμετρο 650μ. έχει θέα το Ιόνιο πέλαγος.
Ένα περιβόλι του Θεού, μια γωνιά του Παραδείσου, ένα κομμάτι της Εδέμ, είναι ο χώρος της Κατσιμικάδας.
Από το μπράτσο του εκατοχρονίτη και πλέον πλατάνου κρέμονται δυο καμπάνες. Η πιο μεγάλη φέρνει πάνω της τη χρονολογία 1880.
Λίγα μέτρα πίσω απ' το ιερό, να' την η πηγή. Η βρυσομάνα, που ολοχρονίς πλούσιο και γάργαρο δίνει το νερό της. Ένα νερό δροσιστικό, που το πίνεις και το χαίρεσαι, που χωνεύει «σίδερα», όπως όλοι έχουν προσέξει κι έχουν παραδεχτεί. Πίνεις, ξεδιψάς και ξαναπίνεις. Ευλογία Θεού!
Στο πάνω μέρος, υπάρχει σύγχρονος ξενώνας για τη διαμονή προσκυνητών.
Ο ΘΡΥΛΟΣ για την ΟΝΟΜΑΣΙΑ της ΜΟΝΗΣ
Ο θρύλος για την ανεύρεση της Ιεράς Εικόνας της Παναγίας της Κατσιμικάδας και για την ονομασία της έχει ως εξής:
Κάποτε, στα παλιά τα χρόνια, στην περιοχή που σήμερα είναι χτισμένο το Μοναστήρι, έβοσκαν κοπάδια από γίδια. Μια κατσικάδα (θηλυκό κατσίκι) ξέκοβε απ' το υπόλοιπο κοπάδι, χωνόταν στη βατουλιά, όπου υπήρχε η πηγή, για να πιει νερό και βέλαζε. Αυτό έγινε πολλές φορές, οπότε ο τσοπάνης υποψιάστηκε πως κάτι συμβαίνει. Μπήκε μαζί με άλλους τσοπάνηδες στη βατουλιά και είδαν την κατσικάδα να βελάζει μπροστά στη μισοχωμένη εικόνα της Παναγίας. Έτσι βρήκαν την εικόνα.
Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, η κατσικάδα ξέκοβε απ' το κοπάδι, πήγαινε στην πηγή, που μόνη την είχε ανακαλύψει και γύριζε πάλι στο κοπάδι με βρεγμένο το μούσι της. Την παρακολούθησε από κοντά ο τσοπάνης, μπήκε και αυτός στην πηγή, που δεν την ήξερε ως τότε, και βρίσκοντας την πηγή, επικαλέσθηκε τη βοήθεια και άλλων τσοπάνηδων, για να τη σκάψει και να τη διευρύνει. Έτσι βρέθηκε η εικόνα της Παναγίας.
Απ' την κατσικάδα ή απ' το κατσίκι (μου) και την κατάληξη του υποκοριστικού - κάδα, έγινε το Κατσιμικάδας, κατά το Λεντεκάδα, Μουριατάδα, Σαρακινάδα, Φαρακλάδα, Μεταξάδα, Βλασάδα κ.α.
Η εικόνα αυτή της Παναγίας της Κατσιμικάδας, που κατά την παράδοση βρέθηκε απ' τον ποιμένα της περιοχής, δεν υπάρχει. Πολλοί Μουργιαταδοκαρβουναίοι - αναμέσά τους και ιερείς - ισχυρίζονται πως η εικόνα αυτή, σε κάποιο «χαλασμό» απ' τους Τούρκους «πέρασε» στα Εφτάνησα. Μιλούν για τη Ζάκυνθο. Ποιος να ξέρει; Και πού πια να την αναζητήσει κανείς...
ΙΣΤΟΡΙΑ της ΜΟΝΗΣ
Πότε χτίστηκε το Μοναστήρι της Κατσιμικάδας δε μας είναι γνωστό. Δεν υπάρχουν γραπτά κείμενα και γραπτές μαρτυρίες που να μας κάνουν λόγο για την αρχή του. Το ξεκίνημά του, το πρώτο καμπανοχτύπημά του χάνεται στα βάθη του χρόνου.
Το Μοναστήρι υπήρχε κατά τους δίσεχτους και μαύρους χρόνους της ξενοκρατίας (Ενετοκρατίας - Τουρκοκρατίας) και πολλές φορές, χρησίμευε ως καταφύγιο των κλεφτών.
Κάπου στον 10ο αιώνα, πρέπει να τοποθετηθούν οι ρίζες του Μοναστηριού. Η παράδοση λέει πως το Μοναστήρι καταστράφηκε για πρώτη φορά το 1230.
Την εποχή της Β' Ενετοκρατίας, όπως φαίνεται απ' τα αρχεία Γκριμάνι, η Μονή της Κατσιμικάδας και καλόγερους είχε με τον ηγούμενό τους και περιουσιακά στοιχεία παρουσίαζε, που της παρείχαν την ευχέρεια να έχει την οντότητά της ως Μονή. Και, για να έχει το Μοναστήρι, εκείνη την εποχή μια κάποια αίγλη, θα πρέπει οι ρίζες του να ήταν βαθιές και να χάνονταν σε κάποιους αιώνες πιο πίσω.
Στα 1823 υποβάλλεται έκθεση του Πρωτοσύγκελλου Αμβροσίου Φραντζή στο Εκτελεστικό, που αναφέρεται και στη Μονή της ΚΑΤΖΗΜΟΥΚΑΤΑΣ - όπως τη γράφει, που όμως δεν είναι άλλη από τη Μονή της Παναγίας της Κατσιμικάδας. Η έκθεση αφορά στα «εμβατίκια και λοιπά εισοδήματα της Ι.Μ. Χριστιανουπόλεως κατά το 1823». Ο Τουρκοαιγύπτιος πασάς, ο γνωστός Ιμπραήμ έκαψε το Μοναστήρι στα τέλη Μαΐου του 1825 και κατέστρεψε την όποια κτηματική περιουσία είχε, καίγοντας ελιές και κόβοντας δέντρα. Στις 12 Νοεμβρίου 1829 ο εκκλησιαστικός τοποτηρητής της Χριστιανουπόλεως Πρωτοσύγκελλος Αμβρόσιος Φραντζής υποβάλλει στο Υπουργείο κατάλογο των εκκλησιών, των Μοναστηριών και των ιερέων της επαρχίας Χριστιανουπόλεως (Τριφυλίας και Ολυμπίας). «???Μονίδριον της Θεοτόκου της επ' ονόματι Καψιμικάδας???.». Στα 1830, ο Πρωτοσύγκελλος Αμβρόσιος Φραντζής, ως τοποτηρητής, στέλνει στον Κυβερνήτη - Ιωάννη Καποδίστρια - έκθεση, στην οποία αναφέρεται η όλη κατάσταση (κτιριακή, περιουσιακή και οικονομική) του Μοναστηριού της Παναγίας της Κατσιμικάδας. Για τη δεκαετία του 1830, την πρώτη του ελεύθερου και νεοσύστατου ελληνικού κράτους, υπάρχουν και άλλα στοιχεία, που σώζονται στα Γενικά Αρχεία του Κράτους.
Τον καιρό εκείνο, το Μονίδριο - όπως αναφέρεται - της Κατσιμικάδας, δεν είχε μοναχούς. Ήταν έρημο. Την περιουσία του διαχειριζόταν και νοίκιαζε σε ανθρώπους της Κυπαρισσίας ή των χωριών της περιοχής, αρχικά η Μητρόπολη και προς το τέλος της δεκαετίας ο Δήμος Κυπαρισσίας. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι αναφορές που στέλνονται στην επί των εκκλησιαστικών Β' Γραμματεία της Επικρατείας, υποβάλλονται κατά τα έτη 1833,1834 και 1835 απ' το Νομάρχη Μεσσηνίας, που τότε είχε την έδρα του στην Κυπαρισσία. Όμως, μετά την καταστολή της Επαναστάσεως του Γιαννάκη Γκρίτζαλη - της γνωστής ως «Βλαχοεπανάστασης» - απ' τους Βαυαρούς, η πρωτεύουσα του Νομού Μεσσηνίας μεταφέρθηκε στην Καλαμάτα και οι αναφορές που υποβάλλονται και οι δημοπρασίες που γίνονται για ενοικίαση της περιουσίας του Μοναστηριού υπογράφονται απ' το Βασιλικό Έφορο Τριφυλίας.
Στις 8 Νοεμβρίου 1833 ο Διευθυντής της Νομαρχίας, που αναπληρώνει τον απουσιάζοντα Νομάρχη υποβάλλει στη Β' Γραμματεία της Επικρατείας, την επί των Εκκλησιαστικών «έκθεσιν της καταστάσεως των κατά τον Νομόν Μεσσηνίας ερήμων, ερειπωμένων και εχόντων ολιγωτέρους των πέντε μοναχών Μονιδρίων και Μετοχιών». Στην έκθεση αυτή αναφέρεται ανάμεσα στ' άλλα Μονίδρια και Μετόχια και «έτερον Μονίδριον ονομαζόμενον Κατζιμικάδα,». Την έκθεση συνοδεύει σχετικός πίνακας των μοναστηριακών κτημάτων των Μοναστηριών της Τριφυλίας. «Το Μονίδριο της Κατζιμικάδας» φέρεται ερημωμένο. Το 1834, υποβάλλεται πίνακας με «καταγραφή των αφθάρτων ακινήτων κτημάτων του ακατοικήτου Μονιδρίου Κατζιμικάδας τιμώμενον επ' ονόματι της Γεννήσεως της Θεοτόκου και εκτίμηση ως έγγιστα». Ο πίνακας κλείνεται με ημεροχρονολογία 15 Φεβρουαρίου 1834. Υπογράφει ο Νομάρχης Χρηστίδης.
Στις 10 Μαρτίου του 1835 έγινε δημοπρασία για να ενοικιαστούν οι συκαμνομορέες του Μοναστηριού. Το πρακτικό της δημοπρασίας εκτός απ' τον ενοικιαστή υπογράφουν ο έφορος Τριφυλίας Α. Λυμπερακόπουλος και αντί του Γραμματέα της Νομαρχίας ο Αναστάσιος Μανούσος. Το επόμενο έτος, στις 24 Μαρτίου 1836, έγινε δημοπρασία για τον ίδιο λόγο, που το πρακτικό υπογράφει πλην του ενοικιαστή και ο Αντώνης Κορακόπουλος ως εγγυητής. Το 1838 τη δημοπρασία «δια το ενοίκιον του προϊόντος των Μοναστηριακών ελαιών» διενεργεί ο Διοικητής Τριφυλίας και για το Μοναστήρι της Κατσιμικάδας πληροφορίες δίνει ο Δήμος Κυπαρισσίας. Για το επόμενο έτος το Ταμείο Κυπαρισσίας, με ένταλμα που φέρει ημεροχρονολογία 16 Μαρτίου 1839, «εισέπραξε 19 δραχμές από Ενοίκιον επικαρπίας χωραφίων Κατζιμικάδας».
Όλα αυτά τα χρόνια το Μοναστήρι δεν είχε μοναχούς. Παρουσιάζεται εγκαταλειμμένο και έρημο. Τα χωράφια του και τα δέντρα του, που όλο και λιγοστεύουν, νοικιάζονται από Αρκαδινούς ή από χωρικούς των γύρω χωριών κι έτσι καλλιεργούνται, ώστε να μην ερημώνουν. Το 1863, όπως και σήμερα, το Μοναστήρι γιόρταζε το γενέθλιο της Θεοτόκου στις 8 Σεπτεμβρίου. Και οι προσκυνητές από τον περίγυρο συνέρρεαν κατά ομάδες, πεζοί και καβαλαραίοι. Οι κάτοικοι της Κυπαρισσίας και των πέριξ χωρίων συνηθίζουν να πηγαίνουν από την μεσημβρίαν της προτεραίας...». Αυτό το γεγονός ενισχύει την πεποίθηση ότι ο μοναχός Γαβριήλ ήταν τότε στην Κατσιμικάδα. Όλα εκείνα τα χρόνια και όσα ακολούθησαν, δείχνουν ότι το Μοναστήρι είχε ζωή.
Από τους πολλούς μοναχούς που έζησαν στο Μοναστήρι, για έναν μοναχό λέγονται πολλά. Πρόκειται για τον Ηγούμενο Γαβριήλ. Από μαρτυρίες των κατοίκων των χωριών, Μουριατάδας και Καρβούνι ήρθε κατά πάσα πιθανότητα γύρω στα 1880 με 1885 (;). Καταγόταν από τη Σμύρνη. Το 1894 σύμφωνα με τη σκαλισμένη πέτρα του υπέρθυρου, θα πρέπει να ολοκληρώθηκαν οι οικοδομικές εργασίες της εκκλησίας. Μεγάλωσε την εκκλησία και την ψήλωσε περίπου ένα μέτρο. Ακόμα μεγάλωσε και το κτίριο που στεγάζονταν τα «κελλιά». Στη συνέχεια, ο Γαβριήλ μάντρωσε και περίφραξε το χώρο του μοναστηριού, φύτεψε δέντρα, πλατάνια και κυπαρίσσια και ό,τι άλλο θεώρησε καλό. Καλλιεργούσε επίσης και ένα αμπέλι «άλφα», όπως το χαρακτηρίζουν οι σημερινοί γέροντες, που το θυμούνται.
Το 1910 διαμορφώνεται ο αύλειος χώρος και χτίζεται η αυλόπορτα που φέρνει και αυτή στο υπέρθυρο χαραγμένη τη χρονολογία. Κάτω απ' το σταυρό σκαλισμένο το όνομα του χτίστη με κεφαλαία γράμματα (ΘΩΜΑΣ ΒΑΡΔΑΚΗΣ). Ο Καλόγερος αυτός δραστήριος και εργατικός σαν μέλισσα πήγαινε στην αγορά με το δίσκο στο χέρι και έλεγε: «Το όβολόν σας για την Κατσιμικάδα». Κάθησε σαν καλόγερος μέχρι το 1920, οπότε αναχώρησε για την Πατρίδα του. Από τότε χάθηκαν τα ίχνη του.
Το 1920 και αργότερα γίνονται οι μεγάλες εικόνες που κοσμούν το τέμπλο.
Σε όλες τις επόμενες δεκαετίες, που οι άνθρωποι συνήθιζαν να κάνουν ένα είδος διακοπών κοντά στο βουνό και όχι πλησίον της θάλασσας, μερικές οικογένειες Κυπαρισσίων ανέβαιναν στο Μοναστήρι της Κατσιμικάδας, για να παραθερίσουν και να σοδειάσουν βουνίσιο αέρα στα πνευμόνια τους. Ήταν τότε που η φυματίωση θέριζε τον κόσμο και παρέμενε δυσκολοθεράπευτη νόσος.
Η γιορτή της Παναγίας γιορταζόταν κάθε χρόνο πανηγυρικά και οι προσκυνητές συνέρρεαν από το βράδυ και διανυκτέρευαν στη Μονή. Αυτό γίνεται μέχρι και σήμερα. Ακόμα, χωρίς διακοπή, στο Μοναστήρι γίνεται λειτουργία την τρίτη μέρα του Πάσχα, με συμμετοχή πολλών πιστών.
Κάπου στα 1955 με 1960, όταν Μητροπολίτης Τριφυλίας - Ολυμπίας ήταν ο αείμνηστος Δαμασκηνός (Χατζόπουλος), έγινε προσπάθεια εξωραϊσμού του Μοναστηριού και διαμόρφωσης του χώρου σ' έναν τόπο αναπαράστασης των παθών του Κυρίου. Στα πλαίσια αυτά από τον τότε καταξιωμένο αγιογράφο Γιάννη Θεοδωρακόπουλο, αγιογραφήθηκαν σε μεγάλες λαμαρινένιες επιφάνειες: ο «μυστικός δείπνος», που ήταν αναρτημένος μέσα στο ναό - στη μεσημβρινή του πλευρά - και που σώζεται ακόμα, η «ανάβαση του Χριστού - με το σταυρό στον ώμο - στο Γολγοθά» του - στο πρανές πάνω απ' την εκκλησία - η «σταύρωση του Κυρίου εν μέσω των δυο ληστών με το ρωμαίο στρατιώτη να του κεντά την πλευρά» - κάτω απ' τις καστανιές - και η «ταφή» του λίγο δεξιότερα, σ' ένα λιθοχτισμένο τάφο. Την εποχή εκείνη, πολλές ακολουθίες της Μ. Εβδομάδας είχαν ψαλεί υπαίθρια, κάτω από τις εικόνες αυτές - αναπαραστάσεις. Και είχαν πραγματικά σκορπίσει ρίγη συγκίνησης, σ' όσους έτυχε να τις παρακολουθήσουν.
Τα τελευταία χρόνια καταβλήθηκε συλλογική προσπάθεια - λεπτομερής λόγος γίνεται σ' άλλες σελίδες - για το χτίσιμο του σύγχρονου ξενώνα, από το Σύλλογο των εν Αθήναις Κυπαρισσίων «η Αρκαδιά».
Το Μοναστήρι της Παναγίας της Κατσιμικάδας υπηρέτησε από το 1950 η κοσμοκαλόγρια Αγγελική (Δημοπούλου), που είχε άσχημο τέλος στις 23 Αυγούστου 1986 βρέθηκε στο κελί της δολοφονημένη.
Τη διετία (1988 - 1990) καταβλήθηκε ζηλευτή προσπάθεια για τον εξωραϊσμό του ναού της Μονής, για τη διαμόρφωση του ενάγυρου και τη δεντροφύτευσή του με κάθε λογής δέντρα, καθώς και για την ολοκλήρωση των εργασιών στον ξενώνα, που είχαν σταματήσει, ώστε να γίνει λειτουργικός, πάντα με τις ευλογίες του Σεβασμιότατου Μητροπολίτη Τριφυλίας και Ολυμπίας κ.κ. Στεφάνου.
Ο αείμνηστος αιδεσιμότατος ιερέας των Βρυσών π. Παναγιώτης Σωτηρόπουλος, με χρήματα που συγκέντρωνε από πιστούς, ανακαίνισε το ναό εσωτερικά κι εξωτερικά. Διαμόρφωσε τον περίγυρο και τον δεντροφύτευσε με καστανιές, πεύκα, ακακίες, φοίνικες και με καλλωπιστικούς θάμνους, καθώς και με εποχιακά άνθη. Συνέχισε τις εργασίες στον ξενώνα (στέγη, μπαλκόνια, χωρίσματα, σοβάδες, πορτοπαράθυρα, επίπλωση).
Από το 1996 έως σήμερα στη Μονή υπηρετεί ο δραστήριος και εργατικός Ιερομόναχος Σπυρίδων Πέρρας από την Κόρινθο, ο οποίος με το περίσσιο του ζήλο έδωσε ζωή στη Μονή. Αναλυτικά το έργο του μέχρι σήμερα:
1997
Ανέγερση 30 μέτρων ανατολικού μαντροτοίχου, εξοπλισμός κουζίνας ( πλακάκια δαπέδου - τοίχου, αγορά σκευών και ηλεκτρικών συσκευών, τοποθέτηση ντουλαπιών).
1998
Τοποθέτηση 7 αγιογραφιών στον ανατολικό μαντρότοιχο, τοποθέτηση 4 Ευαγγελιστών στο ταβάνι του ναού και αγιογράφηση του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στο ιερό.
1999
Τοποθέτηση νέου ξυλόγλυπτου τέμπλου και ανέγερση πετρόχτιστης πηγής στον αύλειο χώρο όπισθεν του ιερού.
2000
Μικροφωνική εγκατάσταση, αγορά 2ου σετ βελούδινων καλλυμάτων.
2001
Αγορά ξυλόγλυπτου παραθρονίου, παγκαρίου, προσκυνηταρίου, χειροποίητων ξυλόγλυπτων καρεκλών,τσιμεντόστρωση μέρος αυλείου χώρου.
2002
Λιθόστρωτο πέριξ του ναού, συνέχιση χτισίματος ανανατολικού μαντροτοίχου, τοποθέτηση αγιογραφιών στα παράθυρα του.
2003
Ανοικοδόμηση εσωτερικού μαντροτοίχου και τοποθέ¬τηση αγιογραφίας Μυστικού Δείπνου αντιγράφου του Λεονάρντο ντα Βίντζι.
2004
Χωματουργικές εργασίες στον ευρύτερο προαύλειο χώρο της μονής αξίας 12500 ευρώ. Επένδυση σκάλας που οδηγεί στο ναό με πέτρα, κατασκευή τάφου των σφαγιασθέντων μοναχών υπό του Ιμπραήμ του Β', τοποθέτηση πόρτας βάρους 250 κιλών στην πύλη.
2005
Αγορά ξυλόγλυπτων επίπλων του αρχονταρικίου. Τοποθέτηση φανοστατών.
2006
Αρχιτεκτονική μελέτη κήπου, φύτευση ανθέων.
2007
Αντικατάσταση φθαρέντων εκκλησιαστικών βιβλίων.
2010
Ανοικοδόμηση βορίου πετρόχτιστου μαντροτοίχου, Τοποθέτηση πόρτας βάρους 350 κιλών, τοποθέτηση 10 αγιογραφιών στα παράθυρα του τοίχου. Ανοικοδόμηση νοτίου τοίχου. Παρτέρια στον αύλειο χώρο.
2011
Συνέχιση βορίου μαντροτοίχου και παρτεριών. Αγορά πήλινων γλαστρών και ανθοφόρων δένδρων.
Η συνδρομή πολλών ήταν αξιοσημείωτη. Πρέπει όλοι οι Τριφύλιοι να συνδράμουν, ώστε το Μοναστήρι της Κατσιμικάδας με την τόση ζωή μέσα απ' τους αιώνες και την τόσο ωραία και περίοπτη θέση του, να καταστεί πόλος έλξης των πιστών και τόπος περισυλλογής, προσευχής και πνευματικής ανάτασης.
Φωτογραφικό υλικό από την μονή
